พันเท่าพันทวี

เสนาบดีหลินซูผิงเป็นขุนนางน้ำดี ที่คอยทำงานเพื่อราชวงศ์อย่างแท้จริง มีฐานอำนาจมากมาย เสนาบดีหลินมีฮูหยินเอกที่เป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ฮูหยินรองเป็นของบรรณาการจากต่างแคว้น เป็นองค์หญิง 9 จากฟู่ซง มีอนุอีกสอง สามคน เสนาบดีหลินเป็นผู้ที่รักมั่นเพียงองค์หญิงใหญ่เท่านั้น แต่ก็ไม่อาจปฎิเสธสมรสพระราชทานได้ จึงจำต้องรับองค์หญิง 9 เข้ามาเป็นฮูหยินรอง บุตรของฮูหยินเอกมี 2 คน เป็นบุตรชายชื่อว่าหลินฟู่ฮ่าว  กับบุตรสาวหลินซูเม่ย ส่วนบุตรจากฮูหยินรอง คือ บุตรสาวนามว่าหลินหลัน ต่อหน้าเสนาบดี บรรดาภรรยาต่างรักใคร่กลมเกลียว แต่ลับหลังกับแทงข้างหลังกันอย่างห่ำหั่น ไม่เกรงกลัวถึงอำนาจที่อีกฝ่ายจะเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ผู้เกิดจากองค์ไทเฮา และน้องสาวร่วมมารดากับองค์ฮ่องเต้  ก็ยังโดนเล่นงานอยู่ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ไปจนถึงขั้นการวางยาพิษ ถ้าองค์หญิงไม่มีมามาผู้เก่งกาจคอยตรวจสอบอย่างละเอียดทุกอย่าง จึงทำให้พ้นภัยได้ทุกครา แต่ถึงจะเก่งกาจเพียงใดก็มีวันพลาด และวันที่องค์หญิงใหญ่พลาดนั้นคือวันเกิดของหลินซูเม่ยบุตรสาวคนเล็กผู้มีอายุครบ 12 หนาววันนั้นนางจำได้ดีว่ามารดาของนางถูกวางยาพิษที่หายากยิ่ง นั่นคือยาพิษสลายกระดูก เป็นยาพิษที่รุนแรงอย่างยิ่ง ถ้าไม่ได้รับยาแก้ภายในสามวัน ร่างของมารดาจะสลายเป็นผุยผง และเมื่อมารดาเสียชีวิตไป ชีวิตของหลินซูเม่ยก็ไม่อาจคิดฝันได้ว่าจะมีอะไรรออยู่บ้าง พี่ชายที่เป็นคนที่คอยปกป้องอยู่เคียงข้างของนางก็จำต้องไปศึกษาที่สำนักมารดำ และสำนักมารดำเป็นสำนักที่เข้มงวดอย่างยิ่งจะกลับออกมาได้ก็เมื่อจบการศึกษาแล้วเท่านั้น จึงไม่ทราบข่าวของมารดาที่สิ้นไปอย่างกระทันหันแบบไม่มีมีวันหวนกลับมา และไม่รู้เลยว่าเมื่อกลับมาจะไม่พบน้องสาวผู้เป็นที่รัก ไม่พบมารดาที่รักยิ่ง และบิดาที่อ่อนโยนอีกต่อไป 

เมื่อเส้นเรื่องเดินมาจนถึงจุดจบของหลินซู่เม่ย ผู้นอนหายใจรวยรินอยู่ข้างฝ่าเท้าของหลินหลัน และโหวซื่อจื่อผู้เป็นสามีที่รักยิ่งของหลินซู่เม่ย นางได้แต่เฝ้าถามด้วยสายตาว่า ทำไมถึงทำกับนางเช่นนี้ 

“น้องสาวข้า เจ้าอย่าเสียใจไปเลย ต่อแต่นี้ข้าจะดูแลพี่หยางเหลียนให้เจ้าเอง” 

หลินหลันเอาเท้าเหยียบลงไปที่อกของหลินซูเม่ย และก้มหน้าพูดจาเสียงหวานหยด เสมือนกำลังปลอบประโลมน้องสาวสุดที่รักอยู่อย่างไรก็อย่างนั้น แต่การกระทำนั้นช่างไม่เข้ากันอย่างยิ่ง นางขยี้ฝ่าเท้าลงตรงหน้าท้องของหลินซูเม่ยแรงขึ้นเรื่อยๆ จนหลินซู่เม่ยกระอักเลือดออกมา นางเฝ้ามองและถามว่าทำไมทำเช่นนี้ นางทำอะไรผิด 

“ท่านโหว….” เมื่อเสียงอันน้อยนิดออกมาจากปากหลินซูเม่ย โหวซื่อจื่อจึงหันมามองนางด้วยสายตาเย็นชา 

“ข้าไม่เคยรักเจ้า และรังเกลียดผู้หญิงอย่างเจ้าเป็นที่สุด ข้าต้องการเพียงเลือดพิสุทธิ์ที่อยู่ในกายเจ้า และแก่นพลังของเจ้า ผู้เป็นถึงอัจฉริยะแห่งแคว้น เพื่อนำมาบำรุงพลังปรานเท่านั้น เพราะฉนั้นถ้าเจ้ารักข้ามาก ข้าขอแล้วกัน” 

เมื่อพูดจบโหวซื่อจื่อก็นำกริซพิเศษ ที่พิเศษอย่างยิ่ง และหายากยิ่งนัก กริซนี้เป็นกริซที่สามารถแยกกาย และแก่นพลังออกจากกันโดยไม่ทำให้แก่นพลังเสียหาย สามารถนำออกมาได้อย่างสมบูรณ์ จึงลงมือเสียบกริซลงไปที่อกของหลินซูเม่ยอย่างแรงพร้อมมองเข้าไปก็เห็นแก่นพลังที่สวยสดงดงาม กำลังส่องแสงเรืองรองถ้ามองก็จะเห็นว่าแก่นพลังนั้นคือก็คือหัวใจของหลินซูเม่ยที่กำลังเต้นอยู่ในอกนั่นเอง เมื่อดึงแก่นออกจากร่างแล้ว จึงหันไปรีดเลือดทั้งหมดของนางออกมาจากกาย และนำร่างเปล่าที่ไม่เหลือสิ่งใด โยนเข้าไปให้สัตว์ป่าแทะกิน ก่อนที่หลินซู่เม่ยจะหมดลมหายใจ นางภาวนาขอให้นางได้แก้แค้นให้กับท่านแม่ ท่านพ่อ และตัวนางเอง ที่โง่หลงเชื่อในความรัก จนเสียทุกสิ่งไป ไม่ว่าจะทรัพย์สมบัติ อำนาจ และชีวิตของนาง ให้สองชายโฉดหญิงชั่วได้นำไปดื่นกิม และซึมซับไปจนหมด หลินหลันได้แต่แสยะยิ้ม อย่างสะใจในชะตาชีวิตของนังสารเลวหลินซูเม่ย ที่เกิดมาเพื่อแย่งชิงทุกอย่างของนางไปจนหมด นางก็บุตรีขององค์หญิง มีอันใดไม่เท่าเทียม ข้าเกิดก่อนแต่ทำไมสิ่งที่ดีทุกสิ่งถึงไปตกที่นังหลินซูเม่ย นางจึงอยากแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของมันมาให้หมด จนวันนี้สาแก่ใจแล้ว หลินหลันยิ้มและเดินไปอิงแอบแนบกายโหวซื่อจื่อ ผู้เป็นที่รักของนาง

หลินซูเม่ยหลับตา ข้าของวิงวอนต่อฟ้า ดิน ข้าหลินซูเม่ย  ดวงดอกท้อดอกนี้ จะไม่มีวันให้พวกมันได้สมดังปราถนา ข้าขอสาบานต่อฟ้า ดิน ว่าจะลากพวกมันลงมาตายคาเท้าข้าผู้นี้ ข้าจะใช้ร่างของพวกมันเพื่อเหยียบย่ำขึ้นไปให้สูงส่งดังเดิม เหมือนที่พวกมันทำกับข้าผู้นี้ ให้พวกมันไม่มีดินไว้กลบหน้า ไม่มีหลุมให้กราบไหว้ ไม่มีศพเหลือไว้ให้ฝัง ไม่มีเลือดเหลือเพียงซักหยด เหมือนกับที่พวกมันทำกับข้า ข้าผู้นี้จะขอเอาคืนพันเท่าพันทวี ข้าจะไม่ทนให้ใครใช้ข้าเป็นเครื่องมือในการใต่เต้าอีกต่อไป